Αναζητώντας ένα ρεπερτόριο....

Προτάσεις εκπαιδευτικών

Τίτλος:	Η ΜΑΥΡΗ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ
Συγγραφέας:	Νικόλαος Λάσκαρις
Μεταφραστής-Εκδότης:
Είδος - εποχή:	Μονόπρακτο. Η σκηνή στην Αθήνα, 1902
Πρόσωπα:	3 ανδρικοί και 4 γυναικείοι ρόλοι
Σύντομη περιγραφή του έργου:	Η Μαγδαληνή Τουρλουμπή πενθεί για το χαμό του άντρα της. Έτσι, αποφασίζει να τα βάψει όλα μαύρα – στην κυριολεξία! Σπίτι δεν τρώνε παρά ψωμί μαύρο, ελιές μαύρες, χαβιάρι μαύρο και κρασί μαύρο! Για διακόσμηση δε, έχουν κρατήσει μόνο το χάρτη της Μαύρης Θάλασσας και τα πορτραίτα του Μαυροκορδάτου και του Μαυρομαρά! Έδιωξε ακόμα και την υπηρέτριά της επειδή είχε γαλανά μάτια! Για να την αντικαταστήσει, προτιμάει να προσλάβει έναν υπηρέτη, επειδή είναι μαύρος, τον Γιουσούφ! Ο Γιουσούφ, προσπαθεί να την παρηγορήσει. Το καταφέρνει δε τόσο καλά, που στο τέλος η χήρα Τουρλουμπή, κλέβεται μαζί του!
Σχόλια:	Το μονόπρακτο παρουσιάστηκε με άλλα δύο μονόπρακτα (Η ΠΩΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ & Ο ΠΡΟΙΚΟΘΗΡΑΣ) σε ενιαία παράσταση με τίτλο «Εν Αθήναις…» Η ΑΘΗΝΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 19^ΟΥ ΑΙΩΝΑ «Η λεωφόρος Πανεπιστημίου, η οδός Σταδίου, η πλατεία Συντάγματος και πολλοί άλλοι δρόμοι των νέων τμημάτων της πόλης θα τιμούσαν κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Αλλά και το εμπορικό κέντρο, όπως η οδός Ερμού και η οδός Αιόλου, έχουν πελώρια κτίρια, πλήθος από λαμπρά καταστήματα. Εκείνο ίσως που στην Αθήνα δεν προκαλεί ευχάριστη εντύπωση στον ξένο, τον συνηθισμένο σε ευρωπαϊκές πόλεις, είναι εκείνη η έλλειψη εκκλησιαστικών και κοσμικών κτιρίων που υψώνονται πάνω από τη θάλασσα των σπιτιών και αποτυπώνουν σε μια πόλη που τη βλέπει κανείς από μακριά την ορισμένη φυσιογνωμία της. Οι νεότερες εκκλησίες της Αθήνας είναι μεγάλες και έχουν θεόρατα κωδωνοστάσια, αλλά καμιά τους δεν καταφέρνει να δεσπόζει πράγματι στη συνολική εικόνα της πόλης… Κάθε κτίσμα που θα υψωνόταν μεγαλειωδώς πάνω από την πόλη, αφενός θα έβλαπτε τη θέα τη Ακρόπολης, αφετέρου δε, θα ζημίωνε τη δική του επίδραση στην άνιση αυτή άμιλλα με τον ιερό βράχο. Το μόνο που μπορεί εδώ να δεσπόζει και να αποτυπώνει στο περιβάλλον το χαρακτήρα του είναι ακριβώς ο επιβλητικός βράχος της Ακρόπολης που υψώνεται σαν ένας αιώνια πιστός προστάτης της πόλης, με τη χρυσόλαμπρη κορόνα του - τον Παρθενώνα». Αυτή η παρουσίαση της Αθήνας ανήκει στον Κάρολο Κρουμπάχερ, στον μεγάλο Γερμανό βυζαντινολόγο, όταν επισκέπτεται για πρώτη φορά την Αθήνα το 1884, και μας βοηθά να εντοπίσουμε ποια είναι η βάση του αισθητικού κενού που ξενίζει τον Ευρωπαίο ξένο: η Αθήνα, ευρωπαϊκή κατά τις νέες της λεωφόρους και τα λαμπρά της καταστήματα, αποκλίνει από τον κανόνα της ευρωπαϊκής μεγαλούπολης εξαιτίας της απουσίας μεσαιωνικής μήτρας. Αξίζει πάντως να τονίσουμε ότι ακριβώς στα χρόνια από το 1870 έως το 1900, κάτι σπουδαίο συμβαίνει με την Αθήνα. Μεγαλώνει, δυναμώνει σε χώρο και σε πληθυσμό, εκσυγχρονίζεται: αποκτά σιδηρόδρομο, ηλεκτρικό φωτισμό, δίκτυο ύδρευσης, νέα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια... Η Νέα Αθήνα τείνει πλέον να γίνει μεγαλούπολη, έλκεται, από τον αστερισμό της οριστικής αστικοποίησης της. Αποκτά επιτέλους μια δικιά της περηφάνια. Είναι η Αθήνα που λίγα χρόνια μετά υποδέχεται -που μπορεί να υποδεχθεί- τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον που πασχίζει να ανανεωθεί, χωρίς όμως να μπορεί ακόμη να απεξαρτηθεί από το παρελθόν του κινούνται και οι ήρωες των έργων που θα δείτε. Καθώς ξετυλίγεται η πλοκή, παρελαύνουν πάθη και ματαιοδοξίες που οδηγούν σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Το γέλιο όμως δεν λειτουργεί μόνο ως διέξοδος. Είναι ταυτόχρονα και ο καταλύτης που μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας και να αναστοχαστούμε πάνω στην ταυτότητά μας ως λαού. Η τέχνη εξάλλου στις μεγάλες της στιγμές δεν υπάρχει για να λύνει απορίες αλλά για να μας βάζει στον πειρασμό να τις δημιουργούμε.
	Ασημάκης Κοντογιάννης, Εκπ ΓΕΙΤΟΝΑ

Copyright

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Email theatro@theatroedu.gr