Η αντιπροσωπευτικότερη κωμωδία του κρητικού θεάτρου (1595 - 1600). Έργο με άρτια θεατρική συγκρότηση που κινείται ανάμεσα στη χοντροκομμένη φάρσα και τη λεπτή ειρωνεία. Βασικός άξονας του έργου είναι ο έρωτας στις διάφορες παραλλαγές του: ως φυσικό αίσθημα ανάμεσα στους δύο νέους που αντιμετωπίζει εμπόδια αλλά δικαιώνεται στο τέλος, ως ανάξια επιδίωξη των ερωτύλων γέρων που γελοιοποιούνται ή ως μέσο βιοπορισμού για τις προξενήτρες και τις μαστροπούς. Η κωμωδία ακολουθεί τις συμβάσεις της εποχής της ως προς τα θέματα και τα μοτίβα. Οι κωμικοί τύποι όμως του ξεμωραμένου γέρου, του καυχησιάρη αξιωματικού, του σχολαστικού δασκάλου, των πονηρών δούλων, οι σπαρταριστές προξενήτρες και εταίρες, παρ' όλους τους δεσμούς τους με την κωμική παράδοση, ξεπερνούν τη συμβατικότητα των τύπων τους και αντανακλούν την πραγματικότητα της εποχής τους.
Σχόλιο.:Μια σκηνή ανάμεσα στον καυχησιάρη αξιωματικό και τον υπηρέτη του Κατσούρμπο στα Κ.Ν.Λ. Α΄ Λυκείου, σ. 65. Η γλώσσα του έργου είναι δύσκολα προσπελάσιμη για τους μαθητές, εντούτοις θα μπορούσαν ν' απομονωθούν ορισμένες σκηνές για να συμπληρώσουν ένα αφιέρωμα για παράδειγμα στην Κρητική λογοτεχνία