Στο έργο παρακολουθούμε τις συνεχείς μετακομίσεις, στην ίδια πολυκατοικία, μιας τριμελούς οικογένειας και της υπηρέτριάς τους. Κάθε φορά, αναγκάζονται να μετακομίσουν λόγω ενός εφιαλτικού θορύβου, αλλά σε κάθε αλλαγή χάνεται κι ένα πρόσωπο. Τέλος, στο ρετιρέ, καταλήγει μόνος του ο πατέρας. Στον τελικό του μονόλογο, προσπαθεί να βρει παρηγοριά στη θρησκεία, την οικογένεια, την πατρίδα. Η καταδίκη του στην απόλυτη μοναξιά τον οδηγεί στην αυτοκτονία. Σε όλη τη διάρκεια του έργου, υπάρχει κι ένα βουβό πρόσωπο, ο Σμουρτς, ο οποίος γίνεται αποδέκτης της βίας όλης της οικογένειας. Μόνο η κόρη δείχνει να τον συμπονά.

Ήταν ένα έργο που μας δυσκόλεψε αρκετά γιατί, λόγω των πολλών συμβόλων και συμβολισμών, άφηνε περιθώρια πολλαπλής ερμηνείας. Τα σκηνικά που χρησιμοποιήσαμε, ήταν πολύ λιτά (τα παιδιά κατέληξαν στην gothic αισθητική αναπαράσταση). Αναγκαστήκαμε να περικόψουμε κάποια τμήματα του τελευταίου μονολόγου, ο οποίος είναι πολύ εκτενής. Ιδιαίτερα απαιτητικός είναι ο ρόλος του πατέρα.

Νατάσα Μερκούρη
Εκπαιδευτήρια Ζηρίδη