Βρισκόμαστε στην Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του '50. Παρακολουθούμε καθημερινά στιγμιότυπα από την ζωή ενός ανύπαντρου ζευγαριού, του Αντωνάκη και της Ελενίτσας, που συζεί επί δεκατέσσερα χρόνια σε ένα παμπάλαιο Αθηναϊκό σπίτι μέσης αστικής τάξεως με ψηλά ταβάνια και χαραμάδες στους τοίχους. Μαζί τους μένει και η Παγώνα, μια εσωτερική οικιακή βοηθός, πρόθυμη και ακατέργαστη σα γνήσια επαρχιωτοπούλα της εποχής. Η Ελενίτσα, κοινωνικά αποκλεισμένη ως "αστεφάνωτη", ζει με το όνειρο του γάμου, πλήρως υποταγμένη στις ιδιοτροπίες και τη γκρίνια του δεσποτικού Αντωνάκη. Ο αδελφός της Ελενίτσας ο Θεμιστοκλής, αλλά και η μοναδική της φίλη η Μπεμπέκα την επισκέπτονται μόνο τις ώρες που εργάζεται ο Αντωνάκης στο υπουργείο. Ο Αντωνάκης δε δέχεται επισκέψεις από κανέναν. 'Ωσπου, ξαφνικά, ένα μεσημέρι το κουδούνι της εξώπορτας χτυπά και τρεις φίλοι του Αντωνάκη ασκούν σε αυτόν ασφυκτική πίεση για να αποκαταστήσει την Ελενίτσα. Αυτός τελικά ενδίδει και μετά το γάμο οι ρόλοι αντιστρέφονται με κωμικοτραγικές συνέπειες και το διαζύγιο ως επιστέγασμα. Το τέλος βρίσκει το ζευγάρι να συναντιέται τυχαία στα ερείπια του σπιτιού του και να επανασυνδέεται

Ακτίνα Βλαχονάσιου,
Φιλόλογος

Ανέβηκε σε υπαίθριο χώρο, με αναπαράσταση ενός παραδοσιακού σπιτιού του '60, με έπιπλα, σκεύη και κοστούμια εποχής. Παρουσιάστηκαν δυσκολίες στις αλλαγές σκηνικών κυρίως ανάμεσα β' και γ' σκηνής.

Χ. Μπουρίκου, Τ. Βλαχονάσιου, Ν. Μπούκλης,
1ο Γυμνάσιο Βούλας

Αν βασιστούμε στα εξόχως κολακευτικά σχόλια όσων παρακολούθησαν την παράσταση, όχι μόνο των γονέων των μαθητών αλλά και των λοιπών συγγενών τους, δεν έχουμε πλέον παρά τρεις δρόμους να ανοίγονται μπροστά μας: α) εκείνον της αφ' υψηλού θεώρησης των λοιπών άσχετων με το θέατρο πληβείων, β) εκείνον της επαγγελματικής ενασχόλησης με τα θεατρικά δρώμενα και γ) εκείνον των δύο προηγούμενων μαζί! Εντάξει, μη μας παρεξηγείτε, σας δουλέψαμε λιγάκι. Αυτή δεν είναι πρωτόγνωρη κατάσταση για εμάς. Στην πραγματικότητα, πριν βαφτιστούμε μας φώναζαν "θεατράνθρωπους"! Ας σοβαρευτούμε, τώρα! Ως γνήσιοι θεατράνθρωποι, επιλέξαμε το δρόμο της πρόκλησης και γι' αυτό ασχοληθήκαμε με ένα έργο, το οποίο καθένας μας έχει δει τουλάχιστον δέκα φορές στην κινηματογραφική του διασκευή. Ποιος δε θυμάται τη Μάρω Κοντού ως κυρία Κοκοβίκου ή τον Γιώργο Κωνσταντίνου ως τμηματάρχη Αντωνάκη; Η πρόκληση ήταν μεγάλη, αλλά το ίδιο και η όρεξή μας να δροσίσουμε το καλοκαίρι μας με μια κωμωδία. Τα παιδιά αγάπησαν τους ρόλους τους από την πρώτη κιόλας στιγμή, αλλά όχι τόσο τη συνέπεια στην ώρα που αρχίζαμε τις πρόβες! Με το πέρασμα του χρόνου, μάλιστα, παθιάστηκαν με κάποιες ατάκες και τις έκαναν παρατσούκλια (μέχρι κι ο Λευτέρης δε γυρίζει πια αν δεν τον φωνάξεις "Τσεκουράτο"!). Φυσικά, μείναμε απόλυτα πιστοί στο κείμενο, αλλά εμπλουτίσαμε την παράσταση με αρκετά αξεσουάρ, παντομίμες και ηχητικά εφέ. Δώσαμε μεγάλη σημασία στη "βωβή" αναπαράσταση της σκηνής του γάμου, η οποία κατά γενική ομολογία "έκλεψε την παράσταση". Εμφανίσαμε τους καλεσμένους να έρχονται σταδιακά υπό τους ήχους του νησιώτικου τραγουδιού "Του Γάμου" με τη φωνή του Γιάννη Πάριου, ενώ η είσοδος του ζευγαριού έγινε με το γαμήλιο εμβατήριο. Βεβαίως, δίκην? Χίτσκοκ ανέβηκαν ως προσκεκλημένες και οι καθηγήτριες που δίδαξαν τους ρόλους, πράγμα που χαιρετίστηκε για άλλη μια φορά ενθουσιωδώς από το φιλοθέαμον μαθητικό κοινό που προσδοκά μεγάλους βαθμούς την επόμενη σχολική χρονιά. Το μυστήριο άρχισε με το "Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός?" από σχετικό cd, οι ήχοι του οποίου αποτέλεσαν μάλλον τον πιο ευχάριστο ηχητικό αιφνιδιασμό του κοινού. Μουσικής συνέχεια με ελαφρύ βαλς και το μυστήριο σε εξέλιξη, ενώ το πάτημα του ποδιού κατά την ανακοίνωση του τίτλου του έργου έγινε με τρομερά ηχητικά εφέ. Τέλος, το ζεύγος απεχώρησε αφού επιβιβάστηκε σε cabrio αυτοκίνητο εποχής που εισήλθε στο άκρο της σκηνής και εξήλθε διακριτικά χωρίς να γεμίσει με καυσαέριο τα ευαίσθητα ρουθούνια των παρισταμένων. Ακόμα φροντίσαμε να "καταντήσουμε" πραγματικό ερείπιο τα υπέροχα σκηνικά του σπιτιού με προσθήκες μπάζων, νιπτήρων, καδρονιών και τεχνητού καπνού αντί για σκόνης (αν και η αληθινή σκόνη από το ξεμπάζωμα του Καραβάγκου μας έπνιξε κυριολεκτικά!). Στο τέλος είχαμε ζωντανά και λατέρνα να συνοδεύει ηχητικά τόσο την αποχώρηση του ζεύγους σημαίνοντας το τέλος του έργου, όσο και την? ανάλωση του ψητού και των σουτζουκακίων που πρόθυμα είχαν παρασκευάσει οι σκηνοθέτιδες! Από μουσικής πλευράς είχαμε τραγούδια εποχής της Κάκιας Μένδρη στις αρχές των δύο πρώτων πράξεων, Beethoven και Vivaldi για να τονίσουμε τις αρκετές συγκινησιακές φορτίσεις, τα τραγούδια "Το Περίγελο" και "Ο Παλιατζής" από το Στράτο Διονυσίο, που στιχουργικά είναι απόλυτα προσαρμοσμένα στο σενάριο, Louis Armstrong και Gnac για τις τρυφερές στιγμές, κάποια jingles ως απαραίτητο αλατοπίπερο και αρκετά "χαλάκια" πίσω από σημαντικές φράσεις των ηθοποιών. Τι να κάνουμε, είμαστε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι στο ρόλο της μουσικής, διότι πιστεύουμε πως η συμβολή της στην όλη εικόνα είναι μεγάλη. Οι δυσκολίες που αναφύονται δεν είναι ανυπέρβλητες, αρκεί να έχει κανείς σαράντα χέρια και όχι σαράντα πόδια σαν την Ελενίτσα που θέλει πολλά ζευγάρια παπαούτσια. Κι αυτό διότι πρέπει να πηγαινοέρχονται κάμποσα μικροαντικείμενα, αλλά και να μετατραπεί το τσίλικο σπίτι μέσα σε λίγο χρόνο σε ερείπιο. Μην ανησυχείτε ιδιαίτερα όμως. Τα δέκα λεπτά του διαλείμματος όχι μόνο έφτασαν, αλλά και περίσσεψαν (γιατί όμως στις πρόβες δεν το κατορθώσαμε ποτέ; Λέτε να φταίει το slow motion;) Αν και λεπτομέρεια, ίσως κάποιος ήθελε να έχει υπόψη ότι το διάλειμμα γίνεται υποχρεωτικά μετά και τη δεύτερη πράξη, αφού τότε αλλάζει το σκηνικό, έχοντας διανύσει τα 4/5 του έργου. Ας ευχηθούμε, τέλος, "Καλή Επιτυχία" στους τολμηρούς και, αν δε μείνετε ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα, ε, τότε "πάρτε το καπελάκι σας και φύγετε"!

Ακτίνα Βλαχονάσιου,
Φιλόλογος