Α' κύκλος
Εμψυχώτρια – Νικολέττα Δημοπούλου
«Η Α. στο παγοδρόμιο μαζί με μια δασκάλα πατινάζ μαθαίνει να προχωρά στον πάγο. Ένας μεταφυσικός άγγελος προσπαθεί να την εμψυχώσει να προχωρήσει, να τα καταφέρει, να μην το βάλει κάτω, όταν κατά λάθος πέφτει˙ ο πάγος σπάει, και η Α. βυθίζεται στον πάγο αλλά ταυτοχρόνως περνάει σε ένα σύμπαν όπου πλέον μαθαίνει να πετάει με τον άγγελο στον πλάι της, να την εμψυχώνει και πάλι...». (Καθ’ όλη τη διάρκεια της σκηνής επικρατεί φως που αλλάζει όταν η Α. αρχίζει να πετά, ανοίγοντας τα φτερά της. Το σκοτάδι πλημμυρίζει, το πέταγμα φωτίζεται πλέον μόνο από φως φακών που τα υπόλοιπα παιδιά ρίχνουν πάνω στην Α. και στον άγγελό της.
Τα παιδιά στην αναστοχαστική συζήτηση είπαν πως προσπάθησαν να βάλουν μαζί όλα αυτά που έχουν μάθει τόσο καιρό μέσα από τις συναντήσεις μας: 1. να προσθέτει ο ένας στην ιδέα του άλλου χωρίς να την ακυρώνει, 2. να βοηθάμε ώστε να προκύπτει κάτι παραστάσιμο, αποδίδοντας την ατμόσφαιρα, χωρίς να είναι περιγραφικό, 3. να μη φοβόμαστε να εμβαθύνουμε και να δημιουργούμε «σκηνικούς» παραλληλισμούς, όπως αυτός που πετάμε κυριολεκτικά και τελικά προσπαθούμε να πετάξουμε συμβολικά. Το κυριότερο σχόλιο ήταν, ότι τα παιδιά ένιωσαν ότι πέρασαν ωραία με αυτή τη συλλογική δημιουργία και δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν ποιός είχε προτείνει τι..
Αυτό που συμβαίνει στο Επίκεντρο με την ομάδα θεάτρου εφήβων είναι ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο μοιραζόμαστε αντί να κρυβόμαστε, ανατροφοδοτούμε τους άλλους με τις ιδέες μας αντί να τους κρίνουμε, δημιουργούμε αντί να αντιγράφουμε, ερευνούμε και ανακαλύπτουμε αυτό που θέλουμε να είμαστε και πώς να το διεκδικούμε.
Σκηνή από το Μικρό Πρίγκιπα που συναντά την Αλεπού
«-Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα. Αν έρχεσαι, ας πούμε, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ' αρχίζω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα περνά η ώρα, τόσο θα νιώθω ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, θα πηγαινοέρχομαι και θ' ανησυχώ. Θ'ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας! Αν όμως έρχεσαι όποτε να 'ναι, ποτε' δε θα ξέρω πότε ακριβώς να σου 'χω ανοίξει την καρδιά μου... Χρειάζεται τελετουργία.
-Τι θα πει "τελετουργία";
-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί. Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να διαφέρει από την άλλη, τη μια ώρα από την άλλη. Οι κυνηγοί μου, ας πούμε, έχουν κάποια τελετουργία. Χορεύουν κάθε Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Έτσι η Πέμπτη είναι υπέροχη μέρα! Πάω και μια βόλτα ώς το αμπέλι. Αν όμως χόρευαν οι κυνηγοί όποτε να 'ναι, όλες οι μέρες θα 'ταν ίδιες, κι εγώ δε θα 'χα ανάπαυλα ούτε στιγμή.»