Παγκόσμια Ημέρα για το Θέατρο στην Εκπαίδευση 2019
«Μπροστά στις νέες προκλήσεις 2019:
Διαμορφώνοντας κοινότητες μάθησης και
δημοκρατίας μέσα από την θεατρική εμπειρία»
ΑΘΗΝΑ, Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2019
ΗΜΕΡΙΔΑ
Ομιλίες – Παρουσιάσεις - Ομάδες εργασίας - Παράσταση θεάτρου φόρουμ
Τοποθεσία: 2ο Πειραματικό Γυμνάσιο Αθήνας
(Τ. Φιλήμονος 36-38 & Τσόχα, μετρό «Αμπελόκηποι»)
Ώρες: 9:30 – 17:30
Είσοδος Ελεύθερη
Παράσταση θεάτρου φόρουμ «Δωσ’ μου ένα φιλάκι…» (3.30μ.μ- 5.30μ.μ, ελεύθερη είσοδος) από την Ακτιβιστική ομάδα θεάτρου του Καταπιεσμένου
Μια παράσταση θεάτρου φόρουμ για το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας. Οι συμμετέχοντες/ουσες καλούνται να διερευνήσουν το θέμα από κοινού με τη θεατρική ομάδα και να δοκιμάσουν, από σκηνής, εναλλακτικές προτάσεις για μια διαφορετική διαχείριση του προβλήματος.
Παραγωγή: Ακτιβιστική ομάδα θεάτρου του Καταπιεσμένου
Οργάνωση: Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση – Γραφείο Αθήνας
Οργανωτική επιτροπή: Νάντια Κατή, Μαρία Παυλίδη, Μαρία Μπαρέλου, Δέσποινα Μητσιάλη, Νικολέττα Δημοπούλου, Χαρά Τσουκαλά, Ηρώ Ποταμούση.
Η Ακτιβιστική Ομάδα Θεάτρου του Καταπιεσμένου (ΘτΚ), με έδρα την Αθήνα, είναι μια συλλογικότητα που προέκυψε από ένα εργαστήρι εκμάθησης της μεθόδου του ΘτΚ το 2010. Η ομάδα λειτουργεί αυτοοργανωμένα, αντιεραρχικά και οριζόντια, ενώ οι αποφάσεις λαμβάνονται με συναίνεση, μέσω της συνέλευσης. Οι παραστάσεις και οι δράσεις της δε χρηματοδοτούνται από κανέναν ιδιωτικό ή κρατικό φορέα, ΜΚΟ ή άλλη θεσμική οργάνωση. Επιλέγει τη μέθοδο του ΘτΚ, ως έναν αποτελεσματικό τρόπο κοινωνικής και πολιτικής παρέμβασης στο πλαίσιο του πολυμορφικού κινήματος, αφού αναδεικνύει τις κοινές καταπιέσεις μας μέσα στο υπάρχον σύστημα, ανοίγει έναν δημόσιο διάλογο και προτείνει συλλογικές λύσεις από τα κάτω (δηλαδή από τους/τις ίδιους/ες τους/τις καταπιεσμένους/ες), μέσω της θεατρικής συνθήκης. Η ομάδα έχει ασχοληθεί ως τώρα περισσότερο με το Θέατρο Φόρουμ (παίρνοντας πολλά στοιχεία και από τα υπόλοιπα είδη), μια θεατρική τεχνική που εμπεριέχει το διάλογο σαν αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας της. Οι παραστάσεις έχουν την αφετηρία τους σε αληθινές ιστορίες καταπίεσης των μελών της ομάδας, εμπεριέχουν κοινά βιώματα, κοινωνικά και πολιτικά, και κάθε φορά ο στόχος είναι να αναδυθεί το προσωπικό βίωμα σε μια καταπίεση που βιώνεται συλλογικά. Η σκηνή δεν αποτελεί τόπο διατύπωσης μιας απόλυτης αλήθειας, αλλά κατάθεσης των δικών μας ερωτημάτων και σύνδεσης με αυτά των θεατών σε μια διαρκή προσπάθεια.