|
Θεσσαλονίκη
Κυριακή 2 Οκτωβρίου, 09:30, Θέατρο ΑΜΑΛΙΑ,
Αμαλίας 71 και Παρασκευοπούλου
[Πρόγραμμα]
Αθήνα
Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2005, 09:30, Λεόντειος Σχολή Πατησίων,
οδός Νεϊγύ, σταθμός ηλεκτρικού Άνω Πατήσια
[Πρόγραμμα]
|
|
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
09.30 – 09.45 Εγγραφές-Χαιρετισμοί
Α΄ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ
Συντονίζει: Νίκος Γκόβας
09.45 – 10.05 Δήμητρα Χριστοδούλου, 4ο Γυμνάσιο Ιλίου «2 ποτήρια παλιό κρασί»
10.05 - 10.25 Θάλεια Μελίσα, 1ο ΤΕΕ Πειραιά, «το 10»
10.25 – 10.45 Ιουλία Μπαλάσκα, Παύλος Χραμπάνης ΓΕΝΑΘΛΟΝ/1o Γυμν. Ν. Σμύρνης, «Άμπελος, πολύτιμον της Μεσογείου αγαθόν»
10.45 – 11.05 Εύα Κωνστανταράκη, «Όταν το θέατρο γίνεται όχημα για τη επιστροφή των «εξόριστων» παιδιών στη ανθρώπινη περιπέτεια»
11.05 – 11. 25 Χριστίνα Ζώνιου, Γλυκερία Αράπη, ΩΣΜΩΣΗ, «Ακολουθώντας τον Ορφέα»
Διάλειμμα: 11.25 – 11.50
Β΄ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ:
Συντονίζει: Μπέττυ Γιαννούλη
11.50 – 12.15 Νατάσα Μερκούρη, Μαίρη Καλδή, Μπέττυ Γιαννούλη, «Δράσεις ΔΙΚΤΥΟΥ»
12.15 – 12.30 Νάσια Χολέβα, Πρόγραμμα Imagine-Nation
12.30 – 13. 15 John Somers, Πανεπιστήμιο Έξετερ Βρετανίας
«Το Θέατρο /Δράμα ως εργαλείο κοινωνικής παρέμβασης»
13.15 – 14.00 Συζήτηση. Κλείσιμο των εργασιών
Το Πανελλήνιο ΔΙΚΤΥΟ για το ΘΕΑΤΡΟ στην ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ οργάνωσε την ετήσια φθινοπωρινή συνάντηση των μελών και φίλων του σε δύο ημερίδες με το γενικό τίτλο «Μπροστά στις νέες προκλήσεις 2005». Οι ημερίδες πραγματοποιήθηκαν στη Θεσσαλονίκη (2/10/05) και την Αθήνα (9/10/2005) με κύριο στόχο την ενημέρωση για τις πιο σημαντικές δράσεις στο χώρο του «θεάτρου στην εκπαίδευση» κατά τη σχολική χρονιά 2004-2005 και τα σχέδια για την επόμενη χρονιά.
Στις Ημερίδες ήταν καλεσμένοι και συνεργαζόμενοι φορείς οι οποίοι εφαρμόζουν τις παραστατικές τέχνες σε εκπαιδευτικά προγράμματα.
|
Καλεσμένος ομιλητής
καθηγητής John Somers, Exeter University
Τίτλος παρουσίασης: «Το Θέατρο/ Δράμα ως εργαλείο κοινωνικής παρέμβασης»
«Πολλοί θεωρούν το θέατρο και το εκπαιδευτικό δράμα, ειδικά όταν παίζεται από παιδιά ή για παιδιά, ως «διασκέδαση». Παρόλο που το θέατρο οφείλει να περιλαμβάνει και το στοιχείο της διασκέδασης, οφείλει επίσης και να ασχολείται και με τις πιο βαθιές και σκοτεινές πλευρές της ζωής, με τις οποίες έρχονται, αναπόφευκτα, αντιμέτωποι οι νέοι. Το θέατρο προϋποθέτει τη δημιουργία ιστοριών, και μάλιστα σημαντικών, από αυτές που αγγίζουν όσους συμμετέχουν και οι οποίες, μέσα από το μυθοπλαστικό τους χαρακτήρα, μπορούν να μας φέρουν πιο κοντά σε ό,τι είναι πραγματικά ανθρώπινο. Ο εμψυχωτής θεάτρου και δράματος, λοιπόν, πρέπει να γνωρίζει καλά τον τρόπο και τα στάδια ανάπτυξης του παιδιού, να έχει ξεκάθαρη γνώση για το πώς χρησιμοποιεί κανείς το θέατρο ως μέσο παρέμβασης και να αποτελεί και γι’ αυτόν πηγή έμπνευσης το γεγονός ότι δημιουργεί για τους άλλους τις δυνατότητες και τις συνθήκες να συμμετέχουν σε μορφές θεάτρου και θεατρικές δομές που εκείνος έχει κατασκευάσει.
Η ομιλία αυτή είναι μια σύνθεση θεωρίας και παραδειγμάτων από την καθημερινή πρακτική. Βασίζεται στη μελέτη συγκεκριμένων περιπτώσεων δουλειάς με νέους ηλικίας 11-23 ετών αλλά και με κοινότητες ενηλίκων. Το θέμα με το οποίο ασχολείται ουσιαστικά η διάλεξη αυτή, αφορά στους τρόπους εκμάθησης μέσα από το θέατρο/ δράμα τόσο κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του όσο και κατά την παρουσίασή του»
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ
Μια από τις λειτουργίες των θεατρικών παραστάσεων, των κινηματογραφικών ταινιών και των τηλεοπτικών έργων είναι να μας διασκεδάζουν, να μας ανακουφίζουν κάπως από το βάρος της καθημερινότητας που βιώνουμε οι περισσότεροι.
Το θέατρο, όμως, έχει χρέος να προκαλεί παράλληλα ένα βαθύτερο προβληματισμό για το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Οφείλει να θίγει ηθικά ζητήματα σχετικά με το τι σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος και πιο συγκεκριμένα, ποιες είναι οι ευθύνες μας απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Είναι ένας χώρος διαλόγου, μέσα στον οποίο επεξεργαζόμαστε θεμελιώδη ζητήματα που αφορούν την ύπαρξή μας. Μπορούμε επίσης να το δούμε και ως ένα κοινωνικό εργαστήριο, στο οποίο υποβάλλονται σε σχολαστική εξέταση μοντέλα ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Το θέατρο μας δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε με λεπτομέρεια πλευρές της ανθρώπινης κατάστασης και να εντάξουμε σημαντικά ζητήματα στις ζωές πιστευτών ανθρώπων. Έτσι, τα ζητήματα αυτά αποκτούν συγκεκριμένο περιεχόμενο και πλαίσιο αναφοράς.
Στα δύο άκρα του φάσματος συναντάμε δύο είδη θεάτρου : το ένα ενισχύει το status quo, την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, με το να σέβεται τις κυρίαρχες αξίες και θεσμούς και με το να υποτάσσεται στις υπάρχουσες ιεραρχίες. Το άλλο αμφισβητεί την παρούσα τάξη πραγμάτων και προτείνει συγκεκριμένες αλλαγές που πρέπει να γίνουν, προκειμένου να βελτιωθεί η ζωή.
Με ποιόν τρόπο, λοιπόν, προσπαθεί να μας εμπλέξει το θέατρο; Θεμελιώδη ρόλο παίζει η αφήγηση. Το θέατρο, οι κινηματογραφικές ταινίες και η τηλεόραση, είναι αποτελεσματικά, όταν μας εμπλέκουν σε ιστορίες οι οποίες έχουν για μας σημασία, περιλαμβάνουν χαρακτήρες των οποίων οι έγνοιες και τα προβλήματα προκαλούν το ενδιαφέρον μας. Μπορεί να φτάσουμε ακόμα και να μοιραστούμε την ηθική ευθύνη για τις πράξεις των ηρώων – μας ενδιαφέρει. Μας αντιπροσωπεύουν στις καταστάσεις μέσα στις οποίες λειτουργούν.
Στο ‘σοβαρό’ θέατρο, το κοινό αναμένεται να παραμένει ακίνητο και σιωπηλό και να δηλώνει την παρουσία του μόνο όταν καλείται να χειροκροτήσει. Τα θέατρα, σε γενικές γραμμές, δεν ελέγχουν ποιος έρχεται να δει την παράσταση. Οι πόρτες είναι ανοιχτές σε όλους.
Στο Αλληλεπιδραστικό Θέατρο, το πρόγραμμα απευθύνεται σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων. Στο κοινό δίνεται η δυνατότητα να παίξει πιο ενεργό και συνειδητό ρόλο στην κατανόηση του τι συμβαίνει στις ζωές των θεατρικών χαρακτήρων και στην εξεύρεση πιθανών τρόπων, για να βελτιώσουν οι χαρακτήρες αυτοί τις προβληματικές καταστάσεις που αντιμετωπίζουν.
Βασικά χαρακτηριστικά του ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
-
Ελάχιστος τεχνικός εξοπλισμός
-
Οι ηθοποιοί δουλεύουν πολύ συχνά και εκτός ρόλου
-
Ο χώρος των ηθοποιών είναι συνέχεια του χώρου του κοινού
-
Οι ηθοποιοί υποδύονται νατουραλιστικά τους οποιουσδήποτε ρόλους και όχι με στομφώδη τρόπο
-
Χρησιμοποιείται ποικιλία τεχνικών, για να εμπλουτιστεί η παράσταση
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Ονομάζω το εγχείρημα ‘πρόγραμμα’ κι όχι ‘θεατρικό έργο’, ή ‘παράσταση’, γιατί η παράσταση αποτελεί μόνο ένα από τα στοιχεία του προγράμματος.
ΣΤΑΔΙΑ
Το μοντέλο αυτό αποτελείται συνήθως από τρία στάδια. Σε ιδανικές συνθήκες, πραγματοποιούνται σε μια περίοδο τριών εβδομάδων - ένα κάθε βδομάδα.
Το πρώτο στάδιο περιλαμβάνει την εισαγωγή του κοινού στην ιστορία και τη γνωριμία με τους χαρακτήρες.
Ερωτήσεις-κλειδιά είναι :
v Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;
v Τι τους συμβαίνει;
Το στάδιο αυτό εισάγει το κοινό, το οποίο δεν υπερβαίνει συνήθως τα 60 άτομα, στην ιστορία. Στη φάση αυτή, τα μέλη του κοινού κάνουν διάφορες υποθέσεις και ανταλλάσσουν ιδέες σχετικά με τους χαρακτήρες που διακρίνουν, τα γεγονότα της ζωής τους και τις μεταξύ τους σχέσεις.
Στο δεύτερο στάδιο γίνεται παρουσίαση της ιστορίας στο κοινό με τη μορφή παράστασης, διάρκειας περίπου 40 λεπτών. Τώρα το κοινό γνωρίζεται με τους χαρακτήρες για τους οποίους έκανε υποθέσεις, και ανακαλύπτει αν οι υποθέσεις του είναι σωστές.
ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗ
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να δουλέψουμε. Οι πιο συνηθισμένοι είναι:
«Η ανακριτική καρέκλα» (HOTSEATING) – μέλη του κοινού μπορούν να κάνουν ερωτήσεις σε όποιους χαρακτήρες θέλουν, προκειμένου να ανακαλύψουν τα συναισθήματα και τα κίνητρά τους.
Ηθοποιοί εκτός ρόλου διευθύνουν συζητήσεις σε μικρές ομάδες σχετικά με τα προβλήματα που φαίνεται να υπάρχουν και ποιες συμβουλές θα μπορούσε να δώσει κανείς στους χαρακτήρες, για να εξελίξουν την ιστορία τους πιο παραγωγικά και αποτελεσματικά
Το Θέατρο Forum (Θέατρο της Αγοράς) ακολουθεί μια διαδικασία κατά την οποία μέλη του κοινού παίρνουν τη θέση των ηρώων σε επιλεγμένες σκηνές του έργου, οι οποίες ξαναπαίζονται, με στόχο την καλύτερη εξέλιξη της πλοκής
Θέατρο Εικόνων (Image Theatre), το κοινό συμμετέχει στη δημιουργία εικόνων που απεικονίζουν πτυχές του προβλήματος ή ενδεχόμενες λύσεις
Αυτοσχεδιασμός – το κοινό αυτοσχεδιάζει σκηνές στις οποίες προσπαθεί να μειώσει το πρόβλημα και τις παρουσιάζει στους χαρακτήρες της ιστορίας ως μια εισαγωγή του πώς επιλέγει το κοινό να εξελιχθούν τα πράγματα. Στη συνέχεια, παρακολουθεί τους χαρακτήρες να επιχειρούν ν’ ακολουθήσουν αυτό το δρόμο - και ούτω καθεξής.
Το τρίτο στάδιο συνήθως περιλαμβάνει μια συνάντηση σχεδιασμένη και με τεκμηριωμένο υλικό, στην οποία το κοινό εκφράζει τους προβληματισμούς του για την ιστορία στην οποία συμμετείχε. Στόχος είναι να ενταχθεί η συναισθηματική και βιωματική εμπειρία των δύο πρώτων σταδίων του προγράμματος σε ένα ευρύτερο πλαίσιο με κοινωνικές προεκτάσεις.
Η έρευνα αποδεικνύει πως το Αλληλεπιδραστικό Θέατρο είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος, για να εμπλακεί το κοινό και να προβληματιστεί για σοβαρά ζητήματα. Και αυτό έχει πολύ μεγάλη επίδραση.
«Η ΖΩΗ ΣΤΟ HURFORD»
Το πρόγραμμα πραγματοποιήθηκε σε μια αγροτική κοινότητα, η οποία υπέστη μεγάλο πλήγμα από τον αφθώδη πυρετό. Η πολιτική της κυβέρνησης απαιτούσε να θανατωθούν τα ζώα που είχαν προσβληθεί από τη νόσο και να καούν τα πτώματα.
Αυτό είχε έντονη επίδραση στις αγροτικές κοινωνίες που αντιμετώπιζαν το πρόβλημα και κυρίως στους αγρότες και τις οικογένειές τους.
«ΣΤΑ ΟΡΙΑ»
Το πρόγραμμα δημιουργήθηκε για μαθητές άνω των 16 ετών και φοιτητές, για επαγγελματίες του χώρου της ψυχικής υγείας, εργαζόμενους και ασθενείς .
Παρουσιάζει την ιστορία ενός 17χρονου αγοριού, το οποίο αρχίζοντας από μια κατάσταση που φαίνεται φυσιολογική, οδηγείται στο πρώτο ψυχωσικό επεισόδιο.
Το έργο είχε μεγάλη επιτυχία και μόλις ολοκλήρωσε μια περιοδεία στην Αγγλία για το 2004-2005. Πήρε ένα σημαντικό βραβείο, και τώρα το υλικό του επανασυντίθεται, για να δημιουργηθεί ένα διαδραστικό DVD για χρήση με μαθητές.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ στη Αθήνα:
Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση
Συνεργασία:
ΔΔΕ Ανατ. Αττικής, Γ’ Αθήνας, Πειραιά
Λεόντειο Λύκειο Πατησίων