«…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Χρόνη Μίσσιου – Η σκηνή τόπος μαρτυρίας και μνήμης

Διαδικτυακά, 10/12/2025, ανοιχτή συζήτηση με τη σκηνοθέτρια Σοφία Καραγιάννη

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ - ΓΡΑΦΕΙΟ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Διαδικτυακά (ΖΟΟΜ) 10 Δεκεμβρίου 2025 στις 18:00-19.30

«…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Χρόνη Μίσσιου – Η σκηνή τόπος μαρτυρίας και μνήμης 
Σοφία Καραγιάννη. σκηνοθέτιδα
 
Μια ανοιχτή συζήτηση για το πώς το θέατρο μπορεί να μεταφέρει τη μνήμη, τη βία και την ανθρώπινη αντοχή.
Πώς η μαρτυρία του Χρόνη Μίσσιου γίνεται σήμερα πράξη ελευθερίας και πώς ο Εμφύλιος εξακολουθεί να μιλά μέσα από τη σκηνή.
Η σκηνοθέτης Σοφία Καραγιάννη σε έναν ανοιχτό διάλογο για την μεταφορά της λογοτεχνίας και του πολιτικού λόγου στην σκηνή. 
 
 

Αγαπητές, αγαπητοί, αγαπητ@
Με χαρά σας προσκαλούμε την Τετάρτη 10/12/2025 στις 6μμ σε μια ανοιχτή συζήτηση με τη Σοφία Καραγιάννη.

Η συζήτηση  έχει τίτλο "…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Χρόνη Μίσσιου – Η σκηνή τόπος μαρτυρίας και μνήμης" και πραγματοποιείται με αφορμή την θεατρική παρασταση που  ανέβηκε πάλι στην Αθήνα (Σύγχρονο Θέατρο) σε σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη.

Μέλη και φίλου του Δικτύου μας θα παρακολουθήσουν την παράσταση την Τρίτη 9/12/2025 αλλά στη συζήτηση μπορούν να πάρουν μέρος όλες/όλοι/όλα ανεξάρτητα αν έχουν δει την παράσταση ή όχι.

Η συζήτηση είναι ελεύθερη και θα γίνει στο ΖΟΟΜ. Όσα ατομα ενδιαφέρονται πρέπει να συμπληρώσουν τη ΦΟΡΜΑ ΕΔΩ και θα τους σταλεί ο σύνδεσμος ΖΟΟΜ την προηγούμενη της εκδήλωσης.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ
Μετά τον  Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που η Ελλάδα παραδίνεται στο χάος του Εμφυλίου, ο δεκαεξάχρονος Χρόνης Μίσσιος συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο.  Αποφυλακίζεται το 1973, αφού έχει περάσει εικοσιένα χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Αυτήν την περίοδο της ζωής του διηγείται στο σπουδαίο αφήγημα-μαρτυρία «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς».

«Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη», έλεγε ο Μίσσιος. Η θέση του αυτή δίνει στην ομάδα μας το έναυσμα να τολμήσουμε να ανεβάσουμε στη σκηνή τις αυτοβιογραφικές αναμνήσεις  ενός πραγματικά γενναίου. Ίσως γιατί η περίοδος που διανύουμε μοιάζει να έχει κάτι από τη σκοτεινή νιότη του Μίσσιου. Ίσως πάλι γιατί ο Μίσσιος δεν απευθύνεται μόνο στο νεκρό του φίλο αλλά κυρίως στους απόντες, σε ‘μάς. Ίσως γιατί η αντίληψη του Μίσσιου για τη ζωή , την ιστορία, το όνειρο δεν είναι μόνο γεμάτη από πολιτική κριτική αλλά  και από αισιοδοξία για τη ζωή και πίστη στη δημιουργική δύναμη του ανθρώπου. Ίσως, πάλι, γιατί μας έχουν συμβεί αδιανόητα πράγματα και είναι η στιγμή να αναρωτηθούμε, πώς αντιστέκεται κάποιος σήμερα;

Οργάνωση: Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση-Γραφείο Αττικής