Μαθητικό φεστιβάλ

Αθήνα, 21/3/2017, 02.30 μ.μ., στο Θέατρο Πορεία.
"Μονόλογοι από το Αιγαίο"

---

Παίρνουν μέρος 115 μαθητές-φοιτητές, 7 σχολεία της Αττικής, 1 φοιτητική θεατρική ομάδα, 12 θεατροπαιδαγωγοί-εκπαιδευτικοί.

Την εκδήλωση παρακολούθησαν πάνω από 250 άτομα, εκπαιδευτικοί, γονείς, στελέχη της εκπαίδευσης.

Η θεατρική ομάδα παιδιών Συλλόγου Γονέων 3ου και 6ου Δημοτικού Σχολείου Πετρούπολης,
το 1ο Γυμνάσιο Πειραιά,
το 2ο Γυμνάσιο Αλίμου,
το Γυμνάσιο Αναβύσσου,
το Μουσικό Γυμνάσιο-Λύκειο Παλλήνης,
το 1ο Γενικό Λύκειο Κορυδαλλού,
το Γενικό Λύκειο Βάρης
η θεατροπαιδαγωγική ομάδα του Πανεπιστημίου Αθηνών-Τμήμα Θεολογίας,

με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών Δέσποινας Μιτσιάλη, Γιούλης Σκοντιδάκη, Δέσποινας Γλύκα, Μαρίας Μπαρέλου, Αγγελικής Μητσάκη, Βίκης Σημαιοφορίδου, Καίτης Μάρακα και Ηρούς Ποταμούση.

Υποστήριξη σχολείων: Κατερίνα Αλεξιάδη, Σόνια Μολογούση, Ηρώ Ποταμούση, Χαρά Τσουκαλά.
Σκηνοθετική επιμέλεια: Τζωρτζίνα Κακουδάκη
Συντονισμός: Σόνια Μολογούση
Ευχαριστίες: Σωτηρία Ψαρού – φωτογράφος
Οργάνωση: Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες
Σε συνεργασία με το Θέατρο Πορεία
Στο πλαίσιο του Προγράμματος “κι αν ήσουν εσύ;”

---

Σχόλια για την εκδήλωση

“Greek young people tapped into the power of the Ancient Greek chorus when they told the story of unaccompanied refugee youth arriving to their shores via the Aegean Sea. The commitment of these storytellers to share with their audience the struggles of refugee children in our contemporary world was unmistakable. I was deeply moved by their storytelling.”

Kathleen Gallagher

Professor, Toronto University, Canada
Athens 19/3/2017

---

“Greek teens took us all through a powerful ritual of empathy and solidarity as they embodied the words of unaccompanied refugee youth. I was struck by the clarity and care of their communication — and was particularly affected by their sense of purpose…their collective desire to take action in these challenging times.”

Andrew Kushnir

 theatre playwright Toronto Canada
Athens 19/3/2017

---

“ Όταν ο Ιμπραχίμ, ο Σαλμάν, ο Μουσταφά, ο Ζολμάν, ο Σαχίν και δεκάδες άλλα ασυνόδευτα παιδιά, πρόσφυγες από τη Συρία, το Αφγανιστάν το Πακιστάν, το Ιράν και άλλες εμπόλεμες περιοχές βρίσκουν άσυλο σε μια σκηνή θεατρική και συνομήλικοι τους, Έλληνες μαθητές, δανείζουν φωνή και σώμα για να ακουστεί η ιστορία τους, αυτό ονομάζεται ανώτατη εκπαίδευση με ουσία και μέγιστη τέχνη της ζωής, της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης. Συγχαρητήρια στο έργο του Πανελληνίου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση και στους δάσκαλους που σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, στήριξαν αυτό το εγχείρημα. Να καθοδηγήσουν τους μαθητές και τις μαθήτριές τους  σε μονοπάτια  έκφρασης και ευαισθησίας.
Διαβάζοντας το βιβλίο, ακόμη σκέφτομαι την παράσταση…..
Καλή συνέχεια. Σε ένα χρόνο καταφέρατε μία τεράστια επένδυση έως το πολύ μακρινό μέλλον! Να είστε καλά!

Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Ηθοποιός
Αθήνα 19/3/2017

---

“Εμπειρία μοναδική…Μια παράσταση σκηνοθετικά άρτια, όπου νέα παιδιά με το λόγο και τον ψυχισμό τους έγιναν φορείς και φωνή των βιωμάτων συνομηλίκων τους και όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον διαρθρώνονται, προσδίδοντας ένα αίσθημα συνέχειας σε μια αφήγηση που δεν καθηλώνεται στο δύσκολο πριν, αλλά εμπνέεται και αντλεί δύναμη από την προοπτική ενός πιο σταθερού τώρα και ελπιδοφόρου μετά.  Αξιοποιώντας μια πολύ ενδιαφέρουσα πρώτη ύλη, τους ‘’Μονολόγους από το Αιγαίο’’, μαθητές και μαθήτριες, με την βοήθεια εκπαιδευτικών και θεατροπαιδαγωγών, κατόρθωσαν να τη μετουσιώσουν σε καλλιτεχνική δημιουργία πολλαπλασιάζοντας τη δυναμική και την απεύθυνσή της. Ως ένας εξ αυτών που παρακολούθησαν αυτή την πορεία από τα πρώτα της βήματα, εύχομαι ολόψυχα στους Μονολόγους καλό ταξίδι…”

Φοίβος Κολοβός, Ψυχολόγος ΜΚΟ PRAKSIS
Αθήνα 19/3/2017

---

«Αυτή η μέρα ήταν κάτι ξεχωριστό. Περάσαμε υπέροχα, ακούστηκαν εξαιρετικές ιστορίες. Επίσης χαρήκαμε όλοι, γνωρίσαμε καινούρια παιδιά και μάθαμε κάτι παραπάνω. Αυτή την Κυριακή θα τη θυμόμαστε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα και θα συγκινούμαστε.»

Αλεξάνδρα Ρηγοπούλου, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017

---

«Η παράσταση αρχίζει και πάμε στα παρασκήνια. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και το στομάχι μου έκανε τούμπες. Είχα πάρα πολύ άγχος. Μία φράση που άκουσα πριν βγω στη σκηνή ήταν: «Οι παππούδες μας ήταν πρόσφυγες. οι πατεράδες μας ήταν μετανάστες. Εμείς δε θα γίνουμε ρατσιστές». Κράτησα το χέρι της Αλεξάνδρας πολύ σφιχτά. Το ότι ήταν εκεί για μένα όπως και όλοι οι άλλοι, με έκανε να νιώσω καλύτερα. Άρχισε ο μονόλογος του Αμπντάλα. Ξέραμε κάθε λέξη σε αυτόν. Ό,τι έλεγαν τα παιδιά στη σκηνή, το έλεγα και εγώ από μέσα μου. έτσι και με το μονόλογο του Γουασίφ. Ερχόταν η σειρά μας και για κάποιο λόγο το άγχος γινόταν σιγά σιγά ενθουσιασμός. Θυμήθηκα όλες τις πρόβες από την αρχή της χρονιάς. Τους τσακωμούς, τα γέλια, τα παιχνίδια συγκέντρωσης που παίζαμε πριν από κάθε πρόβα και όλον αυτό το χρόνο που πέρασα στο σχολείο μαζί με τα παιδιά. Αυτές οι σκέψεις μου έδωσαν θάρρος και δεν φοβόμουν πια να βγω στη σκηνή. Η μέρα αυτή ήταν απλά υπέροχη. Γνώρισα καινούριο κόσμο, η παράσταση ήταν συγκλονιστική και ήρθα πιο κοντά με τα παιδιά από την ομάδα.»

Τζοβάνα Πιέτρι, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017

---

«Λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, βλέποντας τα μάτια των ίδιων των ασυνόδευτων παιδιών που είχαν πάρει θέσεις θεατών και ήταν έτοιμα να παρακολουθήσουν την ιστορία της ζωής τους, οι καρδιές μας άρχισαν να χτυπούν πιο δυνατά. Ήταν η στιγμή που τα όνειρα και οι επιθυμίες τους θα ακούγονταν μέσα από τις φωνές μας. Η επιθυμία μας να το καταφέρουμε ξεπερνούσε οποιοδήποτε άγχος της στιγμής. Όλοι μαζί δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό ζωντανεύοντας τους Μονόλογους από το Αιγαίο. Και στο τέλος αυτό που έμεινε ήταν η χαρά και η ανακούφιση ότι κι εμείς προσφέραμε κάτι για να γίνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.»

Αφροδίτη Κόμη, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017

---

«Χτες ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο. Δεν ήταν σαν τις άλλες παραστάσεις. Εγώ νομίζω στον καθένα πέρα από τα λόγια του, του βγήκε κάτι δικό του. Ήταν όλο το κλίμα έτσι που σε έκανε και χανόσουν όλο και περισσότερο μέσα στους μονολόγους. Χτες ήταν η στιγμή νομίζω που κατάλαβα για πρώτη φορά τη βαρύτητα του θέματος που παρουσιάζαμε. Χτες ήταν η στιγμή που μπήκα στη θέση του παιδιού, έστω μόνο με τα συναισθήματα μου χωρίς να έχω περάσει τα δυσκολίες που πέρασε.  ένιωσα συναισθηματικά φορτισμένη, για κάτι καινούριο διαφορετικό. Σαν μία φίλη του και κοιτούσα τη ζωή του και όλο το ταξίδι του. Το άκουγα, το μύριζα, το έβλεπα και το ένοιωθα.»

Κωνσταντίνα Φλωροπούλου, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017

---

«Πριν βγούμε στη σκηνή, όλη η ομάδα είχε τρομερό άγχος.  Όλοι μας σιγανά προετοιμαζόμασταν ψυχολογικά. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν «έχεις κάνει τόση δουλειά. Μπορείς. μην τα κάνεις θάλασσα. Κάνε το αγόρι της ιστορίας περήφανο». Μόλις όμως έκανα το πρώτο βήμα στη σκηνή όλο το άγχος έγινε ενθουσιασμός.  Όταν τελείωσε η παράσταση βγήκαμε έξω και μιλήσαμε με κάποια από τα παιδιά που είχαν γράψει τις ιστορίες. Δεν διαφέρουν καθόλου από εμάς. Είναι έφηβοι όπως και εμείς. αργότερα, υψώνοντας όλοι το χέρι ψηλά, κάναμε ενός λεπτού σιγή για όσους μονολόγους δεν έχουν γραφτεί ακόμη. Σε αυτό το λεπτό σιγής, όλοι φωνάζαμε δυνατότερα από ποτέ.»

Ελευθερία Παπαχαραλάμπους, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017

---

«Βλέποντας το παιδί που αναπαριστάς τη ζωή του μέσα από το θέατρο, είναι κάτι πολύ ωραίο, διότι βλέπεις μπροστά σου κάποιον που έχει περάσει τόσα πολλά, καλά-δυσάρεστα και έχει αντιμετωπίσει όλες αυτές τις δυσκολίες και βρίσκεται ανάμεσά μας. Είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου ένα μαχητή.» 

Δέσποινα Κλημεντίδου, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017

---

«Μέχρι πέντε λεπτά πριν ανέβω στη σκηνή του θεάτρου «Πορεία», δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σημαντική ήταν αυτή η παράσταση για εμένα και την ομάδα μου, αλλά και για τα ίδια τα παιδιά που βίωσαν τον πόλεμο, ο οποίος έφερε τόσες αλλαγές στη ζωή τους. έστω και για λίγο, μπήκαμε στη θέση τους και θέλουμε να ξέρουν ότι θα ήμαστε πάντα δίπλα τους.» 

Ελεάννα Παπαδοπούλου, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017

---

«Είχαν έρθει τα παιδιά που έγραψαν τους Μονολόγους, ο Γουασίφ θα μας έβλεπε. Πίστευα πως ότι κάναμε έπρεπε να το δείξουμε με δύναμη και αυτοπεποίθηση, γιατί παίζαμε τη ζωή ενός ανθρώπου μπροστά στα μάτια του. Αυτό είναι μεγάλο βάρος.»

Ζωή, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017

---

 

 

 

---

Οργάνωση: Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.

Γραμματεία/Πληρ. 2106541600 / humanrights@theatroedu.gr / www.TheatroEdu.gr

 

Στο πλαίσιο του προγράμματος "κι αν ήσουν εσύ;" που υλοποιεί το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.