Μονόλογοι από το Αιγαίο
Το ταξίδι και τα όνειρα ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων
Το 2ο Γυμνάσιο Αλίμου συμμετέχει στο Φεστιβάλ Αθήνας “Μονόλογοι από το Αιγαίο 2017” στο Θέατρο Πορεία στις 19/3/2017.
Σχέδιο προγράμματος ‘αγωγής υγείας’ «Οδύσσειες, παλιές και νέες».
29 μαθητές και μαθήτριες ανέλαβαν να θεατροποιήσουν τους μονολόγους του Αμπντάλα, του Μοχάμαντ και του Γουασίφ. Τους μαθητές εμψύχωσε η θεατροπαιδαγωγός Σόνια Μολογούση, από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση.
Η παρασταση θα επαναληφθεί στο τέλος της σχολικής χρονιάς, σε συνδυασμό με κείμενα εμπνευσμένα από την Οδύσσεια του Ομήρου.
Υπεύθυνη εκπαιδευτικός: Αγγελική Μητσάκη
Πήραν μέρος 29 μαθητές
ΕΙΠΑΝ-ΕΓΡΑΨΑΝ
“Αυτή η μέρα ήταν κάτι ξεχωριστό. Περάσαμε υπέροχα, ακούστηκαν εξαιρετικές ιστορίες. Επίσης χαρήκαμε όλοι, γνωρίσαμε καινούρια παιδιά και μάθαμε κάτι παραπάνω. Αυτή την Κυριακή θα τη θυμόμαστε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα και θα συγκινούμαστε.”
Αλεξάνδρα Ρηγοπούλου, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017
“Η παράσταση αρχίζει και πάμε στα παρασκήνια. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και το στομάχι μου έκανε τούμπες. Είχα πάρα πολύ άγχος. Μία φράση που άκουσα πριν βγω στη σκηνή ήταν: «Οι παππούδες μας ήταν πρόσφυγες. οι πατεράδες μας ήταν μετανάστες. Εμείς δε θα γίνουμε ρατσιστές». Κράτησα το χέρι της Αλεξάνδρας πολύ σφιχτά. Το ότι ήταν εκεί για μένα όπως και όλοι οι άλλοι, με έκανε να νιώσω καλύτερα. Άρχισε ο μονόλογος του Αμπντάλα. Ξέραμε κάθε λέξη σε αυτόν. Ό,τι έλεγαν τα παιδιά στη σκηνή, το έλεγα και εγώ από μέσα μου. έτσι και με το μονόλογο του Γουασίφ. Ερχόταν η σειρά μας και για κάποιο λόγο το άγχος γινόταν σιγά σιγά ενθουσιασμός. Θυμήθηκα όλες τις πρόβες από την αρχή της χρονιάς. Τους τσακωμούς, τα γέλια, τα παιχνίδια συγκέντρωσης που παίζαμε πριν από κάθε πρόβα και όλον αυτό το χρόνο που πέρασα στο σχολείο μαζί με τα παιδιά. Αυτές οι σκέψεις μου έδωσαν θάρρος και δεν φοβόμουν πια να βγω στη σκηνή. Η μέρα αυτή ήταν απλά υπέροχη. Γνώρισα καινούριο κόσμο, η παράσταση ήταν συγκλονιστική και ήρθα πιο κοντά με τα παιδιά από την ομάδα.”
Τζοβάνα Πιέτρι μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017
“Λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, βλέποντας τα μάτια των ίδιων των ασυνόδευτων παιδιών που είχαν πάρει θέσεις θεατών και ήταν έτοιμα να παρακολουθήσουν την ιστορία της ζωής τους, οι καρδιές μας άρχισαν να χτυπούν πιο δυνατά. Ήταν η στιγμή που τα όνειρα και οι επιθυμίες τους θα ακούγονταν μέσα από τις φωνές μας. Η επιθυμία μας να το καταφέρουμε ξεπερνούσε οποιοδήποτε άγχος της στιγμής. Όλοι μαζί δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό ζωντανεύοντας τους Μονόλογους από το Αιγαίο. Και στο τέλος αυτό που έμεινε ήταν η χαρά και η ανακούφιση ότι κι εμείς προσφέραμε κάτι για να γίνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.”
Αφροδίτη Κόμη, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017
“Ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο. Δεν ήταν σαν τις άλλες παραστάσεις. Εγώ νομίζω στον καθένα πέρα από τα λόγια του, του βγήκε κάτι δικό του. Ήταν όλο το κλίμα έτσι που σε έκανε και χανόσουν όλο και περισσότερο μέσα στους μονολόγους. Ήταν η στιγμή νομίζω που κατάλαβα για πρώτη φορά τη βαρύτητα του θέματος που παρουσιάζαμε. Χτες ήταν η στιγμή που μπήκα στη θέση του παιδιού, έστω μόνο με τα συναισθήματα μου χωρίς να έχω περάσει τα δυσκολίες που πέρασε. ένιωσα συναισθηματικά φορτισμένη, για κάτι καινούριο διαφορετικό. Σαν μία φίλη του και κοιτούσα τη ζωή του και όλο το ταξίδι του. Το άκουγα, το μύριζα, το έβλεπα και το ένοιωθα.
Κωνσταντίνα Φλωροπούλου, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017
“Πριν βγούμε στη σκηνή, όλη η ομάδα είχε τρομερό άγχος. Όλοι μας σιγανά προετοιμαζόμασταν ψυχολογικά. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν «έχεις κάνει τόση δουλειά. Μπορείς. μην τα κάνεις θάλασσα. Κάνε το αγόρι της ιστορίας περήφανο». Μόλις όμως έκανα το πρώτο βήμα στη σκηνή όλο το άγχος έγινε ενθουσιασμός. Όταν τελείωσε η παράσταση βγήκαμε έξω και μιλήσαμε με κάποια από τα παιδιά που είχαν γράψει τις ιστορίες. Δεν διαφέρουν καθόλου από εμάς. Είναι έφηβοι όπως και εμείς. αργότερα, υψώνοντας όλοι το χέρι ψηλά, κάναμε ενός λεπτού σιγή για όσους μονολόγους δεν έχουν γραφτεί ακόμη. Σε αυτό το λεπτό σιγής, όλοι φωνάζαμε δυνατότερα από ποτέ.”
Ελευθερία Παπαχαραλάμπους, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017
“Βλέποντας το παιδί που αναπαριστάς τη ζωή του μέσα από το θέατρο, είναι κάτι πολύ ωραίο, διότι βλέπεις μπροστά σου κάποιον που έχει περάσει τόσα πολλά, καλά-δυσάρεστα και έχει αντιμετωπίσει όλες αυτές τις δυσκολίες και βρίσκεται ανάμεσά μας. Είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου ένα μαχητή.”
Δέσποινα Κλημεντίδου, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017
“Μέχρι πέντε λεπτά πριν ανέβω στη σκηνή του θεάτρου «Πορεία», δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σημαντική ήταν αυτή η παράσταση για εμένα και την ομάδα μου, αλλά και για τα ίδια τα παιδιά που βίωσαν τον πόλεμο, ο οποίος έφερε τόσες αλλαγές στη ζωή τους. έστω και για λίγο, μπήκαμε στη θέση τους και θέλουμε να ξέρουν ότι θα ήμαστε πάντα δίπλα τους.”
Ελεάννα Παπαδοπούλου, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017
“Είχαν έρθει τα παιδιά που έγραψαν τους Μονολόγους, ο Γουασίφ θα μας έβλεπε. Πίστευα πως ότι κάναμε έπρεπε να το δείξουμε με δύναμη και αυτοπεποίθηση, γιατί παίζαμε τη ζωή ενός ανθρώπου μπροστά στα μάτια του. Αυτό είναι μεγάλο βάρος.’
Ζωή, μαθήτρια
Αθήνα 19/3/2017