Αργότερα, στις 29 Νοεμβρίου 2010 μια ομάδα νέων από αυτές τις χώρες θα ταξιδέψουν στη Νέα Υόρκη για να παρουσιάσουν τους Μονολόγους σε διάφορες γλώσσες στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στην ετήσια συνεδρίαση της για το Παλαιστινιακό ζήτημα.
Ταυτόχρονα οι Μονόλογοι απ τη Γάζα θα αποτελέσουν αφορμή για επικοινωνία μαθητών από διάφορα μέρη του κόσμου και για δημιουργία εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολέμου-βίας, διαπολιτισμικότητας κ.ά.
Πρόκειται για ένα διεθνές πρόγραμμα του θεάτρου ASHTAR της Παλαιστίνης το οποίο στην Ελλάδα συνεργάζεται με το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση (www.TheatroEdu.gr)
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας: «Η επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας τον Δεκέμβριο 2008-Ιανουάριο 2009 ήταν εξαιρετικά βίαιη και στις 22 ημέρες που διήρκεσε είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον 1380 παλαιστινίων, εκ των οποίων οι 431 ήταν παιδιά. Τουλάχιστον 5380 ήταν οι τραυματίες, από τους οποίους οι 1380 ήταν παιδιά. Υπολογίζεται ότι περίπου 100000 άτομα αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους για ακόμα μία φορά. Σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία, τόποι θρησκευτικής λατρείας και κέντρα πολιτισμού καταστράφηκαν. (World Health Organization, Gaza strip, Initial health needs assessments, Health Cluster, 16/02/2009.)
Σύμφωνα με την αναφορά ειδικών στην ψυχική υγεία: «Η πρόσφατη βία και ο συνεχιζόμενος αποκλεισμός απειλούν πολύ σοβαρά την ψυχική και πνευματική υγεία καθώς και την κοινωνική ευημερία τόσο των ενηλίκων όσο και των παιδιών. Η καταστροφή και ο πόνος που προκάλεσαν οι άγριοι βομβαρδισμοί και οι οδομαχίες για πάνω από τρεις βδομάδες, ακολουθούν πολλά χρόνια κατοχής, συγκρούσεων και απωλειών. […] Απαιτείται τεράστια προσπάθεια για να μπορέσουν ν’ αντιμετωπίσουν τις τραυματικές εμπειρίες και ν’ αρχίσουν να ξαναχτίζουν τις ζωές τους…[..] Πρέπει να υπάρξουν δραστηριότητες που ομαλοποιούν τη ζωή τους και τους δίνουν μια αίσθηση ασφάλειας, δομής και ασφαλούς πρόβλεψης για το μέλλον, σε έναν κατά τα άλλα χαώδη και επισφαλή κόσμο. Να δοθούν ευκαιρίες στους εφήβους να πάρουν μέρος στην αντιμετώπιση της κρίσης, οργανώνοντας οι ίδιοι δραστηριότητες για μικρότερα παιδιά, ευκαιρίες που θα τους δώσουν αίσθηση πληρότητας και αυτοπεποίθησης….» (Interagency statement on Mental Health in Gaza in 2009: Principles and response)
Σύμφωνα με τον θεατροπαιδαγωγό του ASHTAR Theatre στη Γάζα:
«Οι νέοι, μετά την επίθεση, έχουν χάσει την πίστη τους στα πάντα και κυρίως στους πατεράδες τους, που έτρεμαν από φόβο μπροστά στα παιδιά τους καθώς έπεφταν οι βόμβες….. πατεράδες που θα έπρεπε να αντιπροσωπεύουν την ασφάλεια και να είναι πρότυπα για τα παιδιά τους. Παρ’ όλ’ αυτά πολλοί, για λόγους ασφάλειας, άφησαν τα σπίτια τους και τα παιδιά τους και σκόρπισαν σε άλλους χώρους, σε σχολεία, σε συγγενείς ή γείτονες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη σιγουριάς και εμπιστοσύνης προς τους ενήλικες.»
Η Ιμάν Αούν Καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου ASHTAR Ραμάλλα γράφει:
Επειδή αρνούμαστε ν’ αποτελούμε απλώς στατιστικά στοιχεία στα δελτία ειδήσεων κι επειδή αγαπάμε τη ζωή, όταν δεν μας εμποδίζουν να τη ζήσουμε, γι’ αυτό αγαπάμε το ΘΕΑΤΡΟ.
Το θέατρο είναι θέληση που γίνεται δράση και διεκδικεί τη νίκη της ζωής. Μας βγάζει απ’ τα χαλάσματα της καταστροφής και του θανάτου, που μας έχει επιβάλλει η ισραηλινή κατοχή. Οι Μονόλογοι απ’ τη Γάζα είναι μια δυνατή κραυγή στα πέρατα του κόσμου, η οποία αρθρώνεται με λόγο και τρόπο καλλιτεχνικό. Ήθελα να προέρχεται από νέους και να απευθύνεται σε νέους. Γιατί οι σημερινοί νέοι είναι οι αυριανοί ηγέτες. Το θέατρο βασίζεται σε σκέψεις που γίνονται δράσεις. Κι απ’ τη δράση προκύπτει η μαγεία και γίνονται τα θαύματα.
Όταν ανέφερα στο συνάδελφό μου, τον Άλη Αμπού Γιασίν, εμψυχωτή του θεάτρου ASHTAR στη Γάζα, την ιδέα για τους Μονολόγους απ’ τη Γάζα, αμέσως την αγκάλιασε. Κι έτσι άρχισε να διαδίδεται γρήγορα σε όλον τον κόσμο. Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου.
Τριάντα τρεις έφηβοι από τη Γάζα πίστεψαν πως η φωνή τους δεν είναι μόνο τα ουρλιαχτά του φόβου και τα βογκητά της αγανάκτησης. Πίστεψαν πως από μέσα τους μπορεί να βγει μια άλλη φωνή, ικανή να σκεπάσει το βόμβο των πολεμικών αεροπλάνων που τους βομβάρδιζαν μέρα-νύχτα. Μια φωνή που λέει: «Φτάνει πια! Μας αξίζει ένας κόσμος καλύτερος, ένας κόσμος χωρίς πολέμους και πολιορκία, και πάνω απ’ όλα, χωρίς κατοχή!»
Δουλέψαμε για ν’ αλλάξουμε το τωρινό σενάριο, να βάλουμε άλλα γεγονότα στη θέση των τωρινών, να μετατρέψουμε το τραγικό έπος σε θέατρο της δράσης και της διάδρασης. Κι αυτό, γιατί πιστεύουμε πως η απελευθέρωση της πατρίδας ξεκινά από την απελευθέρωση του καθενός μας. Αυτή είναι η βασική αρχή του Θεάτρου ASHTAR και γι΄ αυτό το στόχο δουλεύουμε.
Τριάντα χώρες πίστεψαν σ’ αυτή τη φωνή και δούλεψαν μαζί μας για να τη διαδώσουν στη νεολαία και στο κοινό τους. Θέλαμε μια συλλογική κραυγή που ν’ αντιλαλήσει παντού, κι έτσι η 17η Οκτωβρίου 2010 έγινε η παγκόσμια ημέρα των Μονολόγων απ’ τη Γάζα. Η θέλησή μας δε σταμάτησε εκεί, αλλά κατόρθωσε να φτάσει η συλλογική αυτή φωνή στα αυτιά των ιθυνόντων. Στις 29 Νοεμβρίου 2010, ημέρα αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό για τα αναπαλλοτρίωτα/απαράγραπτα δικαιώματά του, νέοι απ’ όλο τον κόσμο ύψωσαν όλοι μαζί τη φωνή τους απευθυνόμενοι στους εκπροσώπους των χωρών του κόσμου στον ΟΗΕ και τους είπαν: «Φτάνει πια! Φτάνουν οι πόλεμοι! Φτάνει η κατοχή! Φτάνει η καταπάτηση του πρώτου θεμελιώδους δικαιώματος, που περιλαμβάνεται σε κάθε διεθνή σύμβαση: του δικαιώματος στη Ζωή.»
Ιμάν Αούν Καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου ASHTAR, Ραμάλλα Παλαιστίνη