Περιφερειακή Συνδιάσκεψη Δωδεκανήσου 2007

Θέατρο στην Εκπαίδευση: Γνωρίζοντας τον εαυτό μας και τους άλλους

Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση
σε συνεργασία με τη ΚΕ.Σ.Υ.Υ-Ν.Ε.Λ.Ε. Δωδεκανήσου
και το Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και Προσχολικής Αγωγής Δωδεκανήσου


 

Εργαστήρια - Εισηγήσεις

ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΩΝ

Σάββατο 5/5/2007
09.30  13.00

Σάββατο 5/5/2007
14.30 – 18.00

Κυριακή 6/5/2007
09.30  13.30

Αν. Αμανίτου

Σμ. Γρηγοριάδου
Α. Μπινιάρης-Παντελέων

Δ. Βασιλείου

Γ. Οικονόμου

Δ. Βασιλείου

Κ. Τσαρούχη

Σ. Καρδούλια

Α. Τσίχλη

Σμ. Γρηγοριάδου
Α. Μπινιάρης-Παντελέων

Σ. Μελισσουργού

Γ. Μπινιάρης

Γ. Μπινιάρης

Α. Τσίχλη

Κ. Τσαρούχη

Σ. Καρδούλια

 


 

05

Μαϊ '07
09:30
Φόνος

Ρόδος, 5/5/2007, Εργαστήριο, Γιώργος Οικονόμου


ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΝ


Μαρία Καμπουροπούλου, Λέκτορας του Παιδαγωγικού Tμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης Πανεπιστημίου Αιγαίου

Ευαγγελία Μουλά, φιλόλογος, διδάκτωρ Παιδικής Λογοτεχνίας

«Διάλογοι τέχνης»

Ο στόχος «της γνωριμίας με τον εαυτό μας και με τους άλλους» προσεγγίζεται σε αυτήν την εργασία διαθεματικά-διακειμενικά. Με αφορμή έναν εικαστικό πίνακα του Δημήτρη Μυταρά (Καθρέφτης 1987, λάδι σε μουσαμά 100Χ150, στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου-Νεστορίδειο Μέλαθρο), η ζωγραφική συνδιαλέγεται με το μύθο, το παραμύθι και τη σύγχρονη μυθοπλασία και τελικά εκβάλλει σε εικαστικά παράγωγα και ποικίλες δραματικές εκφράσεις.

Ως κεντρικό θέμα της εργασίας είναι το πρόσωπο που κοιτάζεται μέσα στον καθρέφτη. Ο καθρέφτης με το συμβολικό του φορτίο, προσφέρεται για πολλαπλές ερμηνείες. Το είδωλο που σχηματίζεται μπορεί να είναι μια αντικειμενική αναπαράσταση, μια πλασματική εξιδανίκευση, η κοινωνική εικόνα μας μέσα από τη ματιά των άλλων, ή ακόμα και η προβολή μιας εσωτερικής μας επιθυμίας ή συναισθηματικής μας κατάστασης. Η ζωή μοιάζει περισσότερο με ένα θρυμματισμένο καθρέφτη, τα θραύσματα του οποίου διαθλούν και πολλαπλασιάζουν τις ολοένα διαφορετικές εικόνες του εαυτού και του κόσμου μας. Το κοίταγμα στον καθρέφτη, με έναυσμα τον πίνακα του Μυταρά, επιτρέπει τον ελεύθερο συνειρμό,  στα όρια μεταξύ ρεαλισμού και υπερρεαλισμού και αποτελεί τον ενοποιητικό άξονα, πάνω στον οποίο θα κινηθεί η εκπαιδευτική μας πρόταση.

Μέσα από ένα  ειδικά σχεδιασμένο  βιωματικό project, όπου μπορούν να συνεργαστούν το  Μουσείο, μια ομάδα παιδιών, (φοιτητές του Πανεπιστημίου Αιγαίου και παιδιά του δημοτικού σχολείου) και εμψυχωτές (εκπαιδευτικός, καλλιτέχνης και λογοτέχνης), τα παιδιά καλούνται να προσεγγίσουν τον εαυτό τους και τους άλλους, αφού όμως πρώτα:

  • εξοικειωθούν με τα έργα τέχνης (πίνακες, μύθοι, παραμύθια, λογοτεχνία) και υιοθετήσουν θετική στάση, αναπτύσσοντας προσωπικό αισθητικό κριτήριο
  • αντιληφθούν  ότι η τέχνη πραγματώνεται μέσα από το διάλογο που ανοίγει με τον εκάστοτε αποδέκτη και ότι δεν υπάρχουν μονοσήμαντες ερμηνείες
  • αποκωδικοποιήσουν τα έργα ώστε να μυηθούν στους συμβολισμούς τους, να μπορούν να τα επανερμηνεύουν αλλά και να υιοθετούν νέες αξίες και στάσεις τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τους άλλους.

Μαρία Κλαδάκη, εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και Διδάσκουσα (Π.Δ.407/80) στο Τμήμα Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

«Το θεατρικό παιχνίδι και η συμβολή του στην ανάπτυξη του παιδιού»

Η παρούσα εργασία εστιάζεται στη μελέτη των παραμέτρων του θεατρικού παιχνιδιού που συμβάλλουν στην ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού. Ειδικότερα, σκοπός της εργασίας ήταν, από τη μια, να καταδειχθούν τα στάδια δομικής συγκρότησης του θεατρικού παιχνιδιού που προτείνονται στην ελληνική και τη διεθνή βιβλιογραφία και να σημειωθούν τα σημεία σύγκλισης και απόκλισης μεταξύ τους και από την άλλη, να καταδειχθούν οι δυνατότητες εφαρμογής του θεατρικού παιχνιδιού στη σχολική τάξη. Για την ανάλυση του υλικού της μελέτης ακολουθήθηκε η βιβλιογραφική έρευνα. Έγινε αξιολογικός σχολιασμός των δημοσιευμένων σχεδίων ανάπτυξης θεατρικού παιχνιδιού και βάσει αυτών δομήθηκε μια πρόταση οργάνωσης του θεατρικού παιχνιδιού η οποία, ακολούθως, προτείνεται στην εκπαιδευτική πράξη όπου το θεατρικό παιχνίδι δύναται να διδαχθεί ως μάθημα στα πλαίσια του προγράμματος σπουδών για τη θεατρική αγωγή ή να χρησιμοποιηθεί ως διδακτικό εργαλείο για την διδασκαλία άλλων γνωστικών αντικειμένων.


Άννα Τσίχλη-Μπουασσοννά, σκηνοθέτις, θεατρολόγος

«Το Χαρούμενο Λιβάδι και άλλα όμορφα τοπία»

Η δραματοποίηση του παραμυθιού "Το Χαρούμενο Λιβάδι" από τα μέλη της θεατρικής ομάδας του Ανοικτού Θεραπευτικού Προγράμματος ΔΙΑΒΑΣΗ ως εργαλείο εξοικείωσης πρώην χρηστών με την θεατρική πρακτική και ο διττός εκπαιδευτικός χαρακτήρας της προετοιμασίας μιας παιδικής παράστασης με συντελεστές τους ίδιους τους πρώην χρήστες, αποτελεί το αντικείμενο της εισήγησης. Αναλύεται η πορεία και η εξέλιξη των προβών-συναντήσεων και οι τρόποι προσέγγισης του παραμυθιού ως κειμένου της  παράστασης και ως αφετηρίας για αυτοσχεδιασμούς, συνεργασία και αυτοπραγμάτωση των μελών της θεατρικής ομάδας στα πλαίσια του εκπαιδευτικού προγράμματος της ΔΙΑΒΑΣΗΣ.