Στους απογόνους

(an die Nachgeborenen)

Bertolt Brecht

Αλήθεια ζω σε χρόνια σκοτεινά!

Η αθώα κουβέντα είναι ανόητη. Μέτωπο

Αρυτίδωτο μαρτυράει αδιαφορία. Αυτός

Που γελά το φοβερό μαντάτο

Ακόμα δεν το πήρε.

Τι χρόνια είναι τούτα οπού 'ναι σχεδόν

Έγκλημα να μιλάς για δέντρα,

Τι κρύβει μια σιωπή για μύρια κακουργήματα!

Αυτόν εκεί που ήσυχος το δρόμο διαβαίνει

Δεν τον φτάνουν οι φίλοι του

Που κινδυνεύουν;  

Είναι αλήθεια: ακόμα κερδίζω το ψωμί μου. 
Πιστέψτε με όμως: αυτό είναι σύμπτωση μονάχα.

Τίποτα απ’ ό,τι κάνω δε μου δίνει το δικαίωμα να χορταίνω.

Τυχαία μόνο γλύτωσα. (Αν μ’ απαρνηθεί η τύχη μου

είμαι χαμένος).

Μου λένε: Φάε και πιες! Να’ σαι ευχαριστημένος που έχεις!

Πώς όμως να φάω και να πιω όταν

Το φαγητό μου τ’ αρπάζω απ' τον πεινασμένο και 

Τον διψασμένο στερώ απ’ το νερό του;

Κι όμως τρώγω και πίνω.

Πρόθυμα σοφός θα γινόμουν.

Τα παλιά βιβλία ξηγάνε σοφός τι θα πει:

Σ’ απόσταση να στέκεις απ’ τους αγώνες στον κόσμο

Και το σύντομο βίο σου δίχως τρόμο να ζεις.

Να τα καταφέρνεις και δίχως τη βία,

Το κακό με καλό ν’ ανταποδίνεις,

Να μην ικανοποιείς τις επιθυμίες σου μα να τις λησμονάς,

Αυτό θα πει σοφός.

Όλα τούτα μου είναι αδύνατα.

Αλήθεια ζω σε χρόνια σκοτεινά!

Bertolt Brecht

Μτφρ. Πέτρου Μάρκαρη

(υποστηρικτικό κείμενο της εισήγησης του D. Pammenter στο σεμινάριο mPPact1 στην Αθήνα)